เอควาดอร์
เอวาดอร์ผลิตกาแฟจำนวนมาก แต่ไม่ค่อยเป็นที่พบเห็นในอเมริกา กาแฟเหล่านี้ไม่ค่อยโดดเด่น เพราะมีความเข้มข้นน้อย มีความเป็นกรดอ่อนมาก
เปรู
เพราะความอ่อนของรสชาติ กาแฟเปรูมักถูกใช้ผสมในการคั่วแบบฝรั่งเศส พบกาแฟดีบ้างบนเทือกเขาแอนดีส ในหุบเขาชานชามาโย, อูรูบัมบา และทางภาคเหนือ
บราซิล
บราซิลปลูกกาแฟโดยเฉลี่ยร้อยละ 35 ของกาแฟโลก แต่มีเพียง ซานโตส (Santos) เท่านั้นที่เป็นที่ยอมรับโดยอุตสาหกรรมกาแฟเฉพาะ กาแฟอื่น ๆ เช่น ริโอ (Rio) มีรสชาติเป็นยาและมักจะใช้ผสมกับชิโครีในกาแฟนิวออร์ลีนส์ เบอบอน ซานโตส (Bourbon Santos) เป็นกาแฟเกรดที่ดีที่สุดของบราซิล เมล็ดจากต้นกาแฟพันธุ์อาราบิก้าที่ผลิตกาแฟชนิดนี้ มีขนาดเล็ก และหยักเป็นคลื่นในระยะสามสี่ปีแรกที่ให้ผล ในระหว่างนี้เรียกว่า เบอบอนซานโตส เมื่อมีอายุมากขึ้นเมล็ดกาแฟจะมีขนาดใหญ่ขึ้นและคุณภาพลดลง จะเรียกว่า ซานโตส
แบนเดียแรนท์ (Bandeirante) เป็นกาแฟบราซิลที่รู้จักกันดีที่สุด ได้ชื่อเรียกตามแหล่งปลูกกาแฟบราซิล แปรรูปแบบแห้ง
อินโดนีเซีย และนิวกินี
อินโดนีเซียเป็นผู้ผลิตกาแฟใหญ่เป็นอันดับสาม อย่างไรก็ตามมีเพียงร้อยละสิบที่เป็นกาแฟพันธุ์อาราบิก้า และกาแฟที่มีคุณภาพเพียงพอต่อความต้องการของอุตสาหกรรม กาแฟเฉพาะยังคงมีปริมาณจำกัด แม้ว่ามันเป็นเพียงอัตราส่วนเพียงเล็กน้อย เมื่อเปรียบเทียบกับผลิตผลโดยรวม กาแฟอาราบิก้าในพื้นที่นี้ก็เป็นที่ยอมรับกันว่าเป็นกาแฟที่ดีระดับโลกและมีราคาแพง เพราะความเข้มข้นสูง ทิ้งรสชาติไว้เนิ่นนาน กลิ่นรสเป็นดิน และเป็นกรดนุ่มนวล
ในพื้นที่แถบแอฟริกากลิ่นและรสชาติของกาแฟมีลักษณะของไวน์และผลไม้ ส่วนกาแฟอินโดนีเซีย ให้กลิ่นหอมหวานมีเสน่ห์เหมือนสมุนไพรและเข้มข้น ลักษณะเด่นอันนี้เนื่องจากกาแฟอินโดนีเซีย ส่วนใหญ่แปรรูปแบบแห้งมาก กว่าแบบเปียก ทำให้โดดเด่นในเรื่องความเข้มข้น
สามเกาะของหมู่เกาะอินโดนีเซีย อันได้แก่ ชวา, สุลาเวสี และสุมาตรา เป็นแหล่งผลิตกาแฟที่สำคัญของโลก ขุมทรัพย์ที่สำคัญที่สุดของอินโดนีเซีย ก็คือ เมล็ดกาแฟของสุลาเวสีและสุมาตรา กาแฟสุมาตรามีชื่อเสียงที่สุด เพราะขนาดใหญ่ กลิ่นรสเต็มพลังซึ่งยากที่จะจางไป สุลาเวสี เรียกอีกอย่างว่า เซลีเบส เป็นที่โปรดปรานของผู้ซื้อ เพราะความเป็นเลิศโดดเด่นกว่ากาแฟอินโดนีเซียชนิดอื่น ๆ กาแฟสุลาเวสีค่อนข้างหายาก เนื่องจากปริมาณการผลิตต่ำ
กาแฟนิวกีนีน่าสนใจมากกว่าพันธุ์อื่น ๆ ของอินโดนีเซีย มีความเป็นกรดที่น่าพึงพอใจและคล้ายกับกาแฟของอเมริกากลางมากกว่ากาแฟที่มาจากเขตใกล้อินโดนีเซีย
สุมาตรา
กาแฟที่ดีที่สุดและมีชื่อเสียงมากคือ แมนเดลลิง (Mandheling) และ แองโกลา (Ankols) ทั้งคู่เป็นกาแฟที่แปรรูปแบบแห้ง ปลูกอยู่ทางตะวันออกของสุมาตราตอนกลางใกล้ท่าปันดัง ที่ความสูงระดับ 2,500 ถึง 5,000 ฟุต แมนเดลลิงเป็นที่รู้จัก เพราะมีกลิ่นหอมแบบสมุนไพร เข้มข้นเป็นกรดต่ำ มีกลิ่นรสละมุน แม้ว่ากาแฟชนิดนี้หายากแต่ราคาไม่แพง
สุลาเวสี หรือ เซลีเบส
ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รู้จักกันในชื่อ เซลีเบส เกาะของสุลาเวสีในหมู่เกาะอินโดนีเซีย ผลิตกาแฟที่ดีที่สุดในโลกสองสามชนิด เซลีเบส และโทราชา เติบโตในแถบภูเขาใกล้ตอนกลางของเกาะ เป็นหนึ่งในกาแฟที่มีชื่อเสียงของโลก กาแฟจากสุลาเวสีแปรรูปแบบแห้ง มีการผสมผสานกันอย่างน่าสนใจ ระหว่างความหวานและกลิ่นรสแบบดิน ความเป็นกรดต่ำ เข้มข้นราคาแพงกว่ากาแฟสุมาตรามาก เพราะมีปริมาณผลผลิตน้อย และเป็นที่ต้องการอย่างมากในญี่ปุ่น
ชวา
เอสเตต จาวา (Estate Java) เป็นกาแฟที่มีการแปรรูปแบบเปียก ซึ่งมีความเป็นกรดมากกว่า มีความเข้มข้นไม่มาก และรสชาติหลังจากดื่มแล้วหายไปอย่างรวดเร็วกว่ากาแฟอื่น ๆ ในพื้นที่แถบนี้ กลิ่นรสแบบควันและเครื่องเทศมักปรากฏอยู่ร่วมกับความเป็นกรดของกาแฟนี้
มีกาแฟบางอย่างของชวา ที่จะถูกเก็บไว้ในโกดังสองถึงสามปี เราเรียกกาแฟนี้ว่า โอลด์ จาวา (Old Java) กรรมวิธีแบบนี้เป็นเหตุให้กาแฟเสียความเป็นกรดไป แต่จะเพิ่มความเข้มข้น และความหวานแทน
นิวกีนี
ปาปัวนิวกีนี พื้นที่ครึ่งหนึ่งทางตะวันออกของเกาะนิวกีนี เป็นที่ซึ่งกาแฟที่ติดป้ายว่า นิวกีนี เติบโต เพาะปลูกโดยชาวบ้านในไร่ขนาดเล็กบนพื้นที่ราบสูงบนภูเขา และแปรรูปแบบเปียก กาแฟที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ ซิกริ (Sigri) และ อโรนา (Arona) กาแฟที่นี่มีความเป็นกรด และมีกลิ่นหอมน้อยกว่ากาแฟที่ดีที่สุดของสุลาเวสี และมีความเข้มข้นน้อยกว่ากาแฟที่ดีที่สุดของสุมาตรา แต่กระนั้นรสชาติก็กลมกล่อมด้วยความหอมแบบผลไม้ และเข้มข้นจริง ๆ
ฮาวาย
ฮาวายเป็นแหล่งปลูกกาแฟเพียงแหล่งเดียวของสหรัฐอเมริกา เหมือนจาไมกับบลูเมาเท่น กาแฟโคน่าที่ปลูกบนที่ราบสูงภูเขาไฟของมานัวลัว กาแฟฮาวาเอี่ยนถูกปลูกตั้งแต่เริ่มแรกบนเกาะฮาวาย และเคาอี ด้วยกาแฟของโคน่าแถบหนึ่งของเกาะฮาวาย เป็นกาแฟที่หายากและราคาแพง เพราะค่าแรงของฮาวายสูงมาก โคน่ามีสิ่งแวดล้อมที่สมบูรณ์สำหรับปลูกกาแฟอาราบิก้า กาแฟมีเมล็ดสวย ใหญ่ และแบน ซึ่งให้กาแฟที่มีความเข้มข้น ปานกลางพร้อมกับกลิ่นรสแบบเนย และเครื่องเทศ ฮาวาเอี่ยนเพียงร้อยละสิบเท่านั้น โดยทั่วไปมักถูกผสมกับกาแฟละตินอเมริกา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น